A teraz parę faktów historycznych: 

   Pierwsza wzmianka w kronikach mówi, iż ok. 2500 roku p.n.e. znana już była technika walki, jednak była ona bardzo prymitywna i barbarzyńska. Polegała na dążeniu do pokonania przeciwnika poprzez przebicie go rogami zdobiacymi hełm walczącego. Nazywano ją Go-Ti lub Chiac-Ti. 

  W VI wieku p.n.e. powstała walka zwana Shang-Pu, Shuai-Go lub Shou-Pu, która także jeszcze była dość prymitywna – 1000 lat poźniej mongolska inwazja zatrzymuje jej rozwój. Wtedy powstaje –Lung-Chua-Chuan, bardziej naukowa i szybsza technika walki – chińskie zapasy (z niej wyłoniły się japońskie style takie jak ju-jutsu czy judo). W tym czasie rozwijało się już Chin-Na, które wykorzystywane jest w wielu teraźniejszych stylach walki. 
   W czasach Lac Tsen i Konfucjusza powszechnie trenowano strzelanie z łuku i jeździectwo. Także rozpowszechniał się boks uprawiany przez dostojników i mnichow (po pierwsze samoobrona w czasie pielgrzymek, po drugie tak nakazywały założenia taoizmu, według których ćwiczenia fizyczne miały pomóc w utrzymaniu koncentracji w czasie modlitwy). 
   Byly to juz zarysy Kung-Fu nazywane przez historyków chińskich jako: Chi-Chi-San lub Wu-Ni czyChi-Ni. 

Prawdopodobnie w I w. Kwok Yee stworzył pierwszy styl Kung-Fu, wspomnianą wcześniej „Sztukę Długiej Pięści” znaną także jako „Długa Pięść”.

   W III w, Hua Tao (lekarz) prowadził obserwację pięciu zwierząt podczas ich walk. Były to: tygrys(symbol potęgi i zdecydowania), niedźwiedź (symbol odwagi), jeleń (symbol uczciwości i ruchliwości), małpa (symbol przebiegłości i zręczności) oraz żuraw (symbol równowagi). Wtedy wlasnie powstalo „Wuqinxi – Zabawa 5 Zwierzat”. 

   Najważniejsze wydarzenie VI w. to historia Shao Lin i Bodhidharmy przedstawiona we wcześniejszym rozdziale. 
   W XII w. powstały słynne „szpony orła” stworzone przez generała Yao-Wei. 
   XIII wiek przyniósł nowe rozwiązania. Chan San Feng opracował system ćwiczeń uruchamiających w większym stopniu siłę energetyczną niż siłę mięśniową, z którego w przyszłości miało powstac Tai-Chi-Chuan. Jego następcy: Wang Cung, Ch’en T’ung i Chang Fa żyli w prowincji Huo Nań, gdzie dynamicznie rozwijał się także styl zewnętrzny rozpowszechniany przez shaolińskich mnichow. 
   W XV w, chiński boks dociera do wyspy Okinawy (Ryu-Kyu) i łącząc się z miejscowymi stylami tworzy „Okinawską Pięść” (Okinawa Te). 
  Notatki z XVII w. zawierają przekaz o młodym mnichu znanym jako Chuen Yuan lub Kwok Yuen, który zawiedziony przestarzałymi technikami przekazanymi przez Da Mo postanawia je unowocześnić i ulepszyć. Usystematyzował styl shaoliński w postaci 72 technik. Nie do końca jednak zadowolony wyrusza w głąb kraju w celu znalezienia mistrza Kung-Fu, który zechciałby go nauczać. Na południu Chin spotkal Si-Fu Pai Yu Feng i Si-Fu Li Chieg. We trójkę zebrali i dokonali syntezy 170 ruchow, które stały się podstawowymi dla Kung-Fu z Shao Lin, do którego Chuen Yuan powrócił. Wtedy właśnie shaolińscy mnisi (luohani) cieszyli się rosnącć sławą niepokonanych wojownikow. 

   Wiek XVIII to panowanie dynastii mandżurskiej, do której nienawiść ze strony ludności powoduje powstawanie licznych punktów oporu. Opozycjoniści szukają schronienia w klasztorach. Tym samym mnisi stają się problemem dla tyranow władajacych Chinami. Shao Lin zostaje zaatakowany i zniszczony. Legenda głosi, że pięciu mnichom udało się uciec. Stworzyli oni pięć najbardziej znanych stylów w Chinach Południowych. Były to: Chow-Gar, Hung-Gar, Li-Gar, Mo-Gar, i Liu-Gar.

   W roku 1850 wybucha powstanie Tai-Ping’ow (sekta „Wielkiej Czystości”) skierowane przeciwko Mandżurom. Prowadzone bylo przez Hung Hsiu-Chuan’a, który ponoć był mistrzem Kung-Fu i nauczał swoich ludzi walki szablą i gołymi rękami. 

   Rok 1900 to data następnego powstania. Tym razem zbuntowali się „Bokserzy” zwani też „Pieściami Sprawiedliwości”. Zostali jednak pokonani w bardzo krótkim czasie („50 dni pekińskich”). 

   Lata 1912-1927 to burzliwy okres wojen domowych. Kung-Fu rozwijało się bardzo nierównomiernie w tajnych stowarzyszeniach walczących z przeciwnikami tradycji chińskiej. 

   W 1917 roku 21-letni Mao Tse Tung napisał „Studium na temat kultury fizycznej”, w którym wyraża swą troskę o zapewnienie odpowiedniego miejsca sztukom tradycyjnym i o masowe uprawianie cwiczeń fizycznych (co stalo się przymusem). 

   Trzecia dekada XX w. to próby przejęcia przez rząd we własne ręce Wu-Shu. 

   Po roku 1930 wojna z Japonią, a także spory polityczne całkowicie zahamowały rozwój Kung-Fu. Jeszcze w 1945 r. istniały takie stowarzyszenia jak Stowarzyszenie Boksu Chińskiego czy Centralny Instytut Boksu Narodowego. Jednak od 1949 r. (rewolucja komunistyczna, komuniści proklamowali Chińską Republikę Ludową) tradycje Kung-Fu zaczęły przybierać inną postać. Preferowano ćwiczenia fizyczne dla ogółu. W Chinach zaczęto używać już terminu Wu-Shu. Większość mistrzów uciekła przed komunistami do Hong-Kongu i na Tajwan. Tamtejsze Kung-Fu pozostało prawdziwie rdzennym, jest tak jak przed wiekami. W Chinach otworzono setki szkół nauczajacych Kung-Fu. Istnieją m.in. szkoły przy klasztorze Shao Lin i jego filiach, w których naucza się shaolińskiego Kung-Fu.