Potęzne państwo, jakim są Chiny, jest podzielone na część południową i północną płynącą w poprzek rzeką Jangcy (Yang-Tse). W związku z tym uważa się, że Kung-Fu różnie rozwinęło się w tychże częściach Chin. 

Na północy zaobserwować można położenie większego nacisku na techniki nożne. Wykorzystuje się szybkie zmiany miejsca, uniki, kopniecia z wyskoku i na górne partie ciała przeciwnika, doskoki, natychmiastowe następowanie po sobie ciosów zarówno rąk i nóg, a także akrobatykę. 

Na południu natomiast większość ruchów to techniki ręczne obfitujące w krótkie ciosy pięścią, statyczna pozycja, walka w zwarciu z wykorzystaniem wszelkiego rodzaju rzutów. Podział ten związany jest najprawdopodobniej z trybem życia: w regionach południowych trudzono się uprawą ryżu i rybołówstwem, a więc używano górnych partii ciała, na północy zaś żyła ludność wędrowna i znana z zamiłowania do jazdy konnej, ci z kolei więcej pracowali nogami. Wystąpił też podział jeśli chodzi o uzewnętrznianie systemu Kung-Fu. I tak, na północy w większej mierze stosowane są style „zewnętrzne” (Wei Chia) charakteryzujące się bardzo twardymi technikami, prawdopodobnie pochodzącymi z Shao Lin. Na południu praktykuje się style „wewnętrzne” (Nei Chia), które na celu miały uzmysłowić adeptowi wagę energii kosmosu i nauczyć go wykorzystywać ją podczas starć, albo jako środek leczniczy. 

   Mimo wszystko granica utworzona przez Jangcy nie była tak szczelna i style przenikały do przeciwnej części kraju, tworzac coraz to nowsze odmiany Kung-Fu. Teraz obserwujemy, że w największych, najbardziej popularnych systemach znajdują się elementy zarówno Wei Chia jak i Nei Chia.