Najsławniejszym i najlepiej usystematyzowanym stylem Kung-Fu jest niewątpliwie ten powstały w klasztorze Shao Lin.

Nazwa świątyni w dialekcie kantońskim (Shao Lin) oznacza „Mały Las”, Siu Lam w mandżurskim, a Shorinji w japońskim. Historia Shao Lin sięga IV wieku. Według historycznych podań wybudowany został u podnóża świętej góry Song-Shan w prowincji Huo-Nan dla buddysty Batuo z rozkazu cesarza Wei, aby można tam było odprawiać modły. Mnisi nie uprawiali sztuki wojennej.

Zmieniło się to dopiero w 527 r. (dynastia Liang), kiedy to przybył do Chin Da Mo (zwanyBodhidharma – prawdziwie nazywał się Sardilli i prawdopodobnie był Persem a do Państwa środka przybył z Indii). Zauważył on, ze mnisi są słabi, nie umieją się skoncentrować i często zasypiają podczas medytacji. Zmartwiony tym pogrążył się w 9-letniej medytacji (według legendy na skale przed która medytował pojawiło się jego odbicie) po czym napisał dwa dzieła: „Shi Sui Ching” – dotyczące pracy nad duchem oraz „Yi Gin Ching” mówiące o treningu ciała. Pierwsza księga zaginęła, druga zaś przechowywana jest do dzisiaj w bibliotece w Shao Lin. Da Mo umarł w 539 r. a klasztorem przez wiele wieków targały wojny, ataki rabusiów i pożary.

W 1644 r. po udanym ataku Mandżurowie przejęli władze w Chinach. W 1760 r. przeprowadzono atak na wiele klasztorów. Shao Lin został zniszczony, a mnisi uciekli w rożne strony świata tam nauczając i modyfikując style Kung-Fu. Około roku 1800 klasztor zaczął odradzać się na nowo, jednak już nigdy nie dane mu było osiągniecie tej świetności, z której był znany przed laty. W latach 1926-1928 Chiang-Kai-Shek zorganizował tzw. Północną Ekspedycje, która miała na celu wyniszczenie samorządnych dowódców niepodporządkowanych władzom. Generał Fong Yu-Hsing dostał rozkaz do „nawrócenia” zarządcy prowincji Huo Nan o imieniu Farn Chung-Shiow. Ponieważ Farn był przyjacielem Meaw Shin’a (jednego z bardziej próżnych mnichów), który pełnił funkcje Fon Yang, czyli Głównego Przeora w Shao Lin, walki dotknęły samego klasztoru, w którym schronił się Fam. Rozkazał on mnichom, aby walczyli z żołnierzami Shih Yeou Shan’a (porucznika generała Fonga). Ci jednak nie mogli stawić czoła regularnej armii uzbrojonej w bron palna. Żołnierze rozwścieczeni postępowaniem mnichów zniszczyli doszczętnie Shao Lin. To był koniec legendy.

Dopiero po wielu latach zmagań Mały Las odnowił swoja działalność. W Shanghaiu powstała sławna organizacja sztuk walki, która rozprzestrzeniła się po całej Azji. Przy klasztorze powstała szkoła nauczająca ludzi z całego świata oryginalnego shaolińskiego Wu-Shu. Obecnie odrestaurowany działa jako świątynia wychowująca następne generacje walczących mnichów. Nad główną brama znajduje się tablica z napisana ręcznie za czasów cesarza Kong Xi nazwa klasztoru w języku kantońskim. Przed brama po bokach stoją kamienne posagi lwów. Klasztor składa się z siedmiu dziedzińców. Na pierwszym znajduje się tablica ufundowana przez japońskiego mnicha Shao Yuan. II,III,IV dziedziniec obejmuje Sale Niebiańskiego Króla, Sale Daxiona oraz bibliotekę buddyjska. V dziedziniec to pokój przeora -Smocza Jama, VI i VII to „Sala Tysiąca Buddów”, a jej wschodnia cześć to „Sala Białej Szaty” (to właśnie tu znajdują się 24 pary dołków wydeptanych przez mnichów ćwiczących ta sama technikę przez ok. 5 lat), w której znajdują się malowidła przedstawiające legendę „O 13 mnichach”. W bocznych skrzydłach znajdują się pomieszczenia mieszkalne. Na zachód od klasztoru usytuowany jest cmentarz z 234 pagodami z cegły zawierającymi szczątki mnichów.

Na przełomie wieków na temat Klasztoru Shaolin powstało wiele legend. Sztuki walki i ich odmiany wywodzące się właśnie z Klasztoru zdobywały ciągle nowych adeptów i zwolenników, będąc ciągle żywym dowodem czegoś, co powstawało przed wiekami jako obrona przed uciskiem, a będącą aktualnie w naszych czasach recepta na lepsze zdrowie i poczucie bezpieczeństwa.